Shumëkujt prej nesh, qytetarëve të rëndomtë të këtij qyteti, nuk na ndodh shpesh të ndeshemi me njerëz të rëndësishëm, apo me personalitete të njohura. Fjala vjen, je me miqtë e tu në një restorant periferik të Tiranës dhe befas në sfond ai që hap derën është një ish-Kryeministër.
Shtatshkurtër. E njëjta fizionomi e fillim-viteve 2000, por ca më i vjetëruar në fytyrë, ca më i thinjur në flokë… Fatos Nano është ai që shoqëron me xhentilesë bashkëshorten. Darkë çift. Ulen në një tryezë anës murit. Aspak siklet nga rrethimi nga njerëz të rëndomtë a thua se i rëndomtë është tashmë edhe ai… Por a mundet të jetë e vërtetë? A mundet që një ish-Kryeministër si ai të jetë kthyer vërtetë në një “të rëndomtë”? A ekziston vërtetë një metamorfozë e tillë për politikanët?!
Jashtë një makinë me po atë targë simbol… “007”-ta e tij… që të bënte të mendoje se s’ka asgjë të rëndomtë këtu, Nano mbetet Nano. Megjithatë…
Një shishe verë e kuqe. Sallatë… më duket edhe rizoto. Një tavolinë e thjeshtë në dukje, por e pasur me prezencë. Kaq për detaje nga tavolina përtej, ndërkohë në tavolinën tonë debati që nisi ishte ai i ne të rinjve të rëndomtë të këtij vendi. “Çfarë do të bëjmë për të ardhmen?! A do të bëhet ky vend apo jo?! A ja vlen të rrimë këtu, apo të ikim edhe ne jashtë shtetit?!”
E ndërsa dyzimet dhe argumentat mes nesh thyheshin dhe forcoheshin me shembuj dhe kundërshembuj nga njëri-tjetri, ajo që më trazonte teksa shihja përtej tavolinën tjetër ishte: “Po ish-Kryeministrin a e trazon ndopak kjo temë? Çfarë do të mendonte ai për këtë pjesë? Çfarë do të na këshillonte ai ne pesë të shkolluarve, pesë të rinjve në mes të të njëzetave, të cilët njëjtë sikurse moshatarët tanë, po thyhemi nga mungesa e shpresës dhe meritokracisë që po dominon këtë vend.
Isha i vogël kur pashë Nanon për herë të parë. Mbaj mend ishte një aktivitet te Piramida, mos gaboj te Këmbana e Paqes. Aktivitet për fëmijë. Ishte koha e bujshme e “Muçi-Naçi-Baçi”-it dhe konflikteve të njohura politike brenda Partisë.
E kush mund ta mendonte atëherë. 15 vite më vonë. Edhe pse vetëm 66-vjeçar… ja tashmë datkat Nanon e zënë jashtë politikës, jashtë vëmendjes mediatike, apo trysnisë gazetareske. Ndërkohë pyetja që bëjm ne mes miqsh, mbetey “ku do të na zënë ne darkat pas 15 vitesh”… në Tiranë, Munich, Amsterdam…
More po kishte popullore, italiane, madje edhe turke. Kur u ktheva në shtëpi, nga kurioziteti, renda t’i shoh edhe njëherë me “Google-Street”. Njëri ndërkohë quhej edhe “Mobileri Inter”… teksa e pashë i thashë një shokut tim, tifoz të Milanit, “do t’i pranoje dhuratë ca mobilie shtëpie të porositura te kjo mobilieria?!”.
Nga fshati Arrameras i Fushë-Krujës, ku dikur bënin hije drurët e rrapit, e deri në Kamëz – gjithsej rreth 10 km – numëruam 88 mobilieri. Për ta kuptuar kontrastin me llojet e tjera të biznesit, pamë vetëm 13 lavazhe dhe 15 karburante apo pika servisi.
Pyes veten çfarë potenciali do të ishte nëse të 88-ta këto biznese të së njëjtës zonë do të ishin nën të njëjtën markë, apo kompani… Eh çfarë “IKEA” fantastike do të ishte! Por sikurse thashë në fillim… kam përshtypjen se ky mikrobi i “qofteve” bën shumë tym dhe s’i lë idetë e mëdha të zhvillohen!
Kundrimin e yjeve e kisha provuar edhe më parë në Alpe. Në Shalë, Theth edhe në Valbonë, por atmosfera e natës së 4 gushtit, ishte krejt tjetër gjë. Pas dy ditësh me shi, mbrëmja e së shtunës e gjeti luginën të kthjellohej nga një ndriçim i jashtëzakonshëm yjesh. “Rruga e Qumështit”… “Arusha e Madhe”… apo yjësi të ndryshme të cilat i ke dëgjuar shpesh, mundeshe t’i shihje me sy të lire, kjo pasi Hëna dritëvërbuese e natës nuk dukej gjëkundi.
“Që në fillim kisha si synim t’i largohesha monotonisë, rutinës dhe asaj skllavërisë së kapitalizmit për një jetë të varur nga gjëja materiale, puna në zyrë dhe nevojat e rreme. S’e kam me qejf më të punoj për dikë, i cili kërkon thjesht të më shfrytëzojë. Mundohem që në shtegtimet e mia të mbaj kosto sa më të ulët. Të mos shpenzoj para. Të lëviz me mjete të çastit ose duke bërë hiking” na tregoi Gonçalo teksa Arditi i përgatiti një video-profil enkas për shkollën verore.
“Plot miq të mi më thonë se kjo që po bëj është një aventurë e jashtëzakonshme. Njëri prej tyre do mund të më bashkohet pasi të përmbyllë studimet. Shumëkush më pyet se kur do të mbarojë ky shtegtim… unë s’di t’u jap një përgjigjje, por dua që mos të mbarojë kurrë” – na tha 27-vjeçari, i cili na tregoi planin që kishte, të udhëtonte për në Kosovë, më pas në Maqedoni, Greqi, Turqi e gjetkë, për në Azi. Dëshira e tij për këtë aventurë, e ushqente të bënte plot fotografi, të mbante një ditar me synimin për të shkruar një libër dhe ëndrra e vërtetë ishte që një ditë të blinte një tokë, të cilën do të mund ta punonte dhe ta gëzonte vetë në një nga vendet që kishte udhëtuar.
